1966 ημέρες κάτω απ’ τ’ αυλάκι

Δευτέρα 9 Σεπτεμβρίου 2002 - Κυριακή 27 Ιανουαρίου 2008

Αύγουστος του 2002.
Μετά από 3 χρόνια στη σχολή έφτασε η ώρα να πάρουμε τις πρώτες μεταθέσεις. Καλαμάτα, Χανιά, Άραξος & Ανδραβίδα οι πιθανές επιλογές μου και εκ του τελικού αποτελέσματος έκανα την καλύτερη. Διακοπές στη Σαντορίνη και ταξίδι με πληρωμένο από την Αεροπορία τρένο (που να βρεθούν λεφτά για ΚΤΕΛ) στην Καλαμάτα για ανεύρεση σπιτιού.
Διαμονή στο ξενοδοχείο Βυζάντιο που από ότι αποδείχτηκε μείναμε όλη η παρέα ο καθένας ξεχωριστά στην πρώτη μας νύχτα στην Καλαμάτα. Επίσκεψη στη διασπορά μπας και έμενα εκεί για αρχή αλλά οι άθλιες συνθήκες ξεχείλισαν το ήδη μισογεμάτο ποτήρι. Μια βόλτα από τη Μεσσήνη που μου είχε προτείνει Καλαματιανός συνάδελφος (χωριό - απογοήτευση).
Τοπικές εφημερίδες (Σημαία και Ελευθερία) και πολλά τηλέφωνα. Λίγα τα ενδιαφέροντα και δύσκολο να βρω κάτι που με κάλυπτε (δεν είχα αυτοκίνητο οπότε έπρεπε να βρω κάτι κοντά στο κέντρο). Μεσιτικό γραφείο και σχετικά γρήγορα έχω κλείσει το πρώτο μου σπίτι στην Καλαμάτα. Επιστροφή στην Αθήνα για ορκωμοσία στη σχολή και εξετάσεις για το δίπλωμα.
Δευτέρα 9 Σεπτεμβρίου 2002. Παρουσιάζομαι στην μονάδα και διαλέγω σε ποιον τύπο θα πάω. 15 μέρες άδεια για να ταχτοποιηθούμε. 15 μέρες σχολείο, πρακτική εκπαίδευση και μετά δουλειά. Για πρώτη φορά στις 25 Νοεμβρίου 2002 υπέγραψα αεροπλάνο.
Πέμπτη 17 Ιανουαρίου 2008. Απογευματινή βάρδια με το Φώτη. Βρέχει, δεν έχει και δουλειά, φεύγω νωρίτερα για Αθήνα καθώς την επόμενη μέρα είχα ρεπό.
Παρασκευή 18 Ιανουαρίου 2008. Ώρα 07:40 το πρωί. Ο Φώτης με παίρνει τηλέφωνο στην Αθήνα (φυσικά με ξυπνά καθώς δεν είχε πάει ακόμα 9 που σηκώνομαι) και μου λέει ότι πήρα έκτακτη μετάθεση με σήμα για Ελευσίνα στην οποία θα έπρεπε να παρουσιαστώ άμεσα.
Κυριακή 27 Ιανουαρίου 2008 διαγράφομαι και επίσημα από τη δύναμη της Καλαμάτας.
Τέλος εποχής.
Μιας εποχής αποτελούμενης από 1966 ημέρες ή 5½ χρόνια μεταφρασμένα σε 60.000 χιλιόμετρα οδήγησης σε ταξίδια. Ένα ταξίδι που έμαθα όπως είναι φυσικό απ’ έξω.
Σε αυτά τα πεντέμισι χρόνια όπως είναι φυσικό τη ζωή μου σημάδευσαν πολλά καλά αλλά και κακά γεγονότα.
Στα προσωπικά μου έζησα την πιο σημαντική (λόγω χρονικής διάρκειας) σχέση μου ως τώρα, όπως και το χωρισμό από αυτή τη σχέση. Είχα το πρώτο μου καθαρό «One night stand» με κοπελιά που γνώρισα (παραδέχομαι ότι πήγαινα για την εμφανώς ομορφότερη φίλη της) στο Higher (τέως Preview, νυν Sofa Sofa). Είχα την πιο βραχύβια μου σχέση (δεν πρέπει να μπήκαμε στην πέμπτη μέρα). Γνώρισα με δυο από τις τρεις πιο όμορφες γυναίκες που έχω δει στη ζωή μου (Βένια, Κατερίνα). Η τρίτη μένει σε παραλιακή πόλη βόρεια της Αθήνας που έχει μόνο ένα club με μια φοβερή dj. Και όποιος κατάλαβε κατάλαβε.
Στα οικογενειακά μου έζησα την απώλεια με διαφορά δυο ετών της γιαγιάς και του παππού μου που με μεγάλωσαν. Τη συνταξιοδότηση του πατέρα μου, την αποφοίτηση της αδερφής μου, τους γάμους των δυο μου πρώτων εξαδέλφων και τη γέννηση των τριών πρώτων μου ανιψιών. Όλες τους κορίτσια.
Στα επαγγελματικά πιστεύω ότι ήταν μια ιδανική αρχή. Αρκετή δουλειά, σε ανθρώπινους όμως ρυθμούς που σου επιτρέπουν να μαθαίνεις και όχι μόνο να δουλεύεις μηχανικά. Δουλειά σε όλους τους τομείς με αποτέλεσμα μια πλήρη γνώση του τι εστί αεροπλάνο. Συνεργασία με πολύ καλούς συναδέλφους, σε γενικές γραμμές όρεξη να σου δείξουν και όχι κάλυψη ώστε να φαίνονται απαραίτητοι κάποιοι. Ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Γιώργο, τον Φώτη, το Νίκο και τον Παναγιώτη για την άριστη συνεργασία και επικοινωνία στο τελευταίο μου εξάμηνο. Δεν νομίζω ότι θα ξαναβρώ τέτοιο κλίμα πουθενά. Φυσικά υπήρχαν και οι μαλάκες στην όλη ιστορία. Αυτοί που βλέπουν την Αεροπορία σαν τσιφλίκι τους. Αλλά δυστυχώς γι αυτούς δεν τους πέρασε.
Στα της παρέας απλά έχω να πω πως έγιναν φιλίες για μια ζωή. Και μπορεί με κάποιους να μην τύχει να τα ξαναπούμε têt-a-têt αλλά σίγουρα επικοινωνία μέσω email ή τηλεφώνου θα υπάρχει. Ο Μήτσος, ο Γιώργος, ο Παναγιώτης, ο Νίκος, ο Φώτης, ο Γιώργος, ο Τάσος, ο Γιώργος, ο Κώστας, ο Μίλτος, ο Γιώργος, ο Κώστας, ο Χάρης, ο Γιάννης, ο Ηρακλής, ο Αντώνης, ο Γιάννης, ο Αντώνης, ο Στάθης, ο Γιώργος όλοι τους πολύ καλοί φίλοι και συνάδελφοι . Τα τελευταία χρόνια η παροικία μας κάτω άρχισε να μικραίνει επικίνδυνα και αυτό αύξησε κατακόρυφα τα ταξίδια μου στην Αθήνα. Από τους προαναφερθέντες μαζί με εμένα δέκα έχουμε ήδη φύγει από την Καλαμάτα. Πέντε έχουν παντρευτεί (οι τρεις έχουν και παιδιά).
Όσο για την πόλη. Πάρα πολύ ωραία με πάρα πολλά πράγματα να κάνεις και να δεις τους πρώτους μήνες που την κατοικείς. Μετά η ρουτίνα της καταντά ανυπόφορη. Αυτά για το χειμώνα γιατί το καλοκαίρι μιλάμε για εκπληκτικές και πολλές παραλίες με πολύ καλά οργανωμένα μαγαζιά. Εν κατακλείδι τα δυο πρώτα μου χρόνια κύλισαν ήρεμα. Μετά όμως ήρθε η ώρα μου και εμένα να βαρεθώ. Και έτσι 3 σαββατοκύριακα το μήνα καθώς και σε όλες τις άδειες και ρεπό ήμουν Αθήνα.

ΥΓ. Τη στιγμή που γράφεται αυτό το κείμενο (Αύγουστος 2008) είμαι Καλαμάτα σε άδεια φιλοξενούμενος του Γιάννη και του Γιώργου εναλλάξ γιατί όπως προείπα το καλοκαίρι είναι εκπληκτικό εδώ αν θες να κάνεις μπανάκια και να ξεκουραστείς.